İsa'nın En Ünlü 10 Resmi'

İsa figürü, tarih boyunca en ikonik olanlardan biridir.

İsa Mesih'in imajı etrafındaki sanat, hem amatör sanatçılar hem de büyük ustalar tarafından idealleştirilmiştir.

Hem tamamen insani hem de tamamen ilahi olan bir figürü tuvali üzerinde nasıl göstermek mümkün olabilir? Bu tür bir sanatsal cesaret denemek bile oldukça cesur bir şeydir.

Hristiyan gelenekte resim yapan sanatçılar, iki bin yıl boyunca tam olarak bunu yaptılar.

İsa'nın En Ünlü 10 Tablosu

Bu, Kuadros uzmanlarının yaptığı sıralamaya göre tarih boyunca İsa'nın en ünlü 10 tablosuna bir bakış.

# 1 Son Akşam Yemeği - Leonardo Da Vinci

İsa Mesih'in en ünlü resmi kesinlikle Leonardo Da Vinci'nin Son Akşam Yemeği'dir.

Bu eser, İsa'nın havarileriyle birlikte son Paskalya toplantısını, Yanlız'ın İncil'inde yer alan 13. bölümden yola çıkarak tasvir eder. Sanatçı, havarilerin aklını meşgul eden, ustalarını kimin ihanet ettiğini bilme arzusunu hayal etti ve bunu ifade etmeyi başardı.

15. yüzyılın sonlarında, Milano'daki Santa Maria delle Grazie Manastırı'nın yemekhanesinin duvarlarında bir fresk olarak resmedilmiştir.

Freskler genellikle, nemli kireç sıvası üzerindeki pigmentlerin uygulanmasıyla oluşturulur.

Bu normalde en iyi kullanılan tekniktir, çünkü freskin, duvarın nem yüzeye doğru hareket ederken yaptığı doğal nefes alma veya terleme ile ilgilenmesini sağlar.

Bununla birlikte, Son Akşam Yemeği'nde, Da Vinci, yağlı boya kullanmayı tercih etti, çünkü bu malzeme çok daha yavaş kurur, bu da imaj üzerinde çok daha yavaş ve detaylı bir şekilde çalışmasını sağladı.

Leonardo, taş duvarlardan çoğunun içine nüfuz eden doğal nemin, yağlı boya kullanırsa mühürlenmesi gerektiğini biliyordu, aksi takdirde nem, işini mahvedebilirdi.

Bu nedenle sanatçı, nemin neden olduğu bozulmayı önlemek için üst üste iki kat alçı, macun ve katran ekledi.

Buna rağmen, sanat eseri uzun tarihinde birçok kez restore edilmek zorunda kalmıştır.

Bugün, çevresel ve kasıtlı zararlar sonucunda, yağlı boyanın ilk üst katmanından geriye çok az bir şey kalmıştır.

#2 Dönüşüm - Rafael

Rafael'in Dönüşümü, büyük Rönesans sanatçısı Rafael'in Medici bankeri kardinal Giulio de Medici tarafından sipariş edilen son eseridir.

Sanat eseri, başlangıçta Fransa'daki Narbonne Katedrali'nin merkezindeki altarpiece olarak asılması için tasarlandı ve şimdi Vatikan Şehri'ndeki Vatikan Sanat Galerisi'nde asılıdır.

Rafael'in ölümünden sonra, tablo asla Fransa'ya gönderilmedi ve Kardinal, 1523'te Roma'daki Beato Amadeo di San Pietro in Montorio kilisesinin ana tahtında astı.

1797'de, tablo Napolyon'un İtalya seferinin bir parçası olarak Fransız ordusu tarafından alındı ve sonra Louvre'a asıldı.

Tablonun, en basit anlamda, İsa'nın kurtarıcı gücünü simgeleyen resmin üst kısmındaki saflık ve simetri ile insanın eksiklikleri arasında bir dikotomi yansıttığı düşünülebilir. Bu, alt kısımda karanlık ve kaotik sahneler ile sembolize edilmektedir.

Dönüşüm, Matta İncili'nin ardışık hikayeleri ile ilişkilidir. Tablonun üst kısmı, kıvrımlı ve aydınlık bulutların önünde yükselmiş bir İsa'yı, iki yanında ise peygamberler Elia ve Musa'yı temsil eder. Tabloyun alt kısmında, havariler, şeytanlar tarafından ele geçirilmiş çocuğu kurtarmaya çalışırken tasvir edilmiştir. Üst kısım, bir mucize gerçekleştiriyormuş gibi görünen, şeytanlardan çocuğu iyileştiren ve kurtaran İsa'yı göstermektedir.

Dönüşüm'ün boyutları devasa olup, 410 x 279 cm'dir. Rafael, tuval üzerinde resim yapmayı tercih ediyordu, ancak bu tablo, seçilen malzeme olarak ahşap üzerinde yağlı boya ile yapılmıştır. Rafael, bu tabloda ilerici maniyerizm ve barok dönem tekniklerinin izlerini göstermekteydi.

Alt kısımdaki kısmi figürlerin stilize edilmiş ve bükülmüş pozları maniyerizmi göstermektedir. Bu figürler içindeki dramatik gerilim ve ışık ile karanlığın liberal kullanımı, barok dönemin abartılı hareketini dramatik, gerilimli, gösterişli veya aydınlatılmış bir şekilde temsil eder. Gerçekte, Dönüşüm zamanının çok ilerisindeydi, tıpkı Rafael'in ölümünün de çok erken geldiği gibi.

Bu eser, Rafael'in Nisan 1520'deki ölümüne kadar üzerinde çalışacağı son tablo olacaktır.

1972-1976 yılları arasında tablonun temizlenmesi, sadece sol alt figürlerin bazılarının yardımcıları tarafından tamamlandığını, tabloyun büyük kısmının ise sanatçı tarafından yapıldığını gösterdi.

#3 Kıyamet - Michelangelo

Michelangelo'nun Kıyameti, Sistine Şapeli'nde altarın arkasındaki duvarda yer almaktadır. İsa'nın İkincil Gelişi'ni "Kıyamet"te tasviri, karşı Reform Katolik Kilisesi tarafından hemen tartışmalara neden oldu.

Michelangelo, zamanı sonunu, sonsuzluğun başlangıcını, ölümlünün ölümsüz hale geldiği, seçilmişlerin İsa ile cennetteki krallığında bir araya geldiği ve lanetlilerin sonsuz cehennemin ıstıraplarına atıldığı bir sahneyi resmetmeliydi.

16. yüzyıl İtalya'sında bu görev için daha iyi bir şekilde konumlandırılmış başka bir sanatçı yoktu ki bu, onun insan figürleri üzerindeki ustalığını pekiştiren son eseri oldu. Papa III. Paul, Michelangelo'yu altar duvarını Kıyamet'le yeniden boyamakla suçladığında da bunun çok iyi farkındaydı. Vücut dirilişine odaklanması, bu, Michelangelo için mükemmel bir konuydu.

Güçlü kompozisyon, Kıyamet'in verildiği an öncesindeki hakim İsa figürüne odaklanıyor.

Sakin ve güçlü duruşuyla çevresindeki huzursuzluğu dindirme ve dikkati çekme amacını taşıyor gibi görünüyor. Görselde, tüm figürlerin yer aldığı geniş bir yavaş döngü hareketi başlıyor. İki üst lunet haricinde, sol tarafta haç, çiviler ve dikenli taç gibi Tutku sembollerini taşıyan melek grupları var; sağ tarafta ise kırbaçlanma sütunu, merdivenler ve sarhoş bir sünger ile mızrağın bulunduğu figürler var.

Altta, uzun trompet sesleriyle ölüleri uyandıran Apokalips'in melekleri yer almaktadır. Solda dirilenler gövdelerini geri alırken gökyüzüne yükseliyor (beden dirilişi), sağda ise melekler ve iblisler lanetlileri cehenneme düşürmek için savaşıyor. En sonunda, arka planda Charon, kürekleriyle, ruhları lanetlilerin kayığından indirme işlemi yaparak azabını sona erdirmeye çalışıyor.

Bu bölümdeki Cehennem referansı, Dante Alighieri'nin İlahi Komedya'sında oldukça açıktır. Övgülerin yanısıra, Kıyamet çağdaşları arasında da şiddetli tepkilere neden oldu. Örneğin, Tören Masterı Biagio da Cesena, "bu kadar saygın bir yerde bu kadar çırılçıplak figürler çizmek çok çirkin, ki onların utancını bu denli çirkin bir biçimde göstermek, bu bir Papa Şapeli eseri değil, ama ocaklar ve meyhaneler için" dedi (G. Vasari, Le Vite). Yıllar süren tartışmalar, 1564'te Trent Konsili Kongresi'nin Kıyamet figürlerinden bazılarının ‘açık’ olarak kabul edilenlerin örtülmesi kararına yol açtı.

Kapalı olan perdeleri resmetme görevi, "braghe" (pantolon) olarak adlandırılan Daniele da Volterra'ya verildi, bu yüzden "braghettone" olarak bilindi. Daniele'nin "braghe"lerinden sadece ilki yapıldı. Gerçekte, sonraki yüzyıllarda daha birçokları eklendi.

#4 Haçı Taşıyan İsa - El Greco

İspanya'daki uzun kariyeri boyunca, El Greco, İsa'nın haçı taşıdığı birçok tablo yaptı. Haçı Taşıyan İsa, mükemmel bir insanlık imgisidir. Eser, sanatçının renkleri hacimleri şekillendirmek için nasıl kullandığı ve karakterin ruhsal özlemini yansıtmak için bedenleri nasıl çarpıttığı tarafından öne çıkmaktadır.

El Greco, İsa'nın gözlerini dramatik ve abartılı gözyaşları ile çizer. Gözleri, eserin ana unsuru, çünkü çok fazla duygu ifade etmektedir.

Sağlam omuzları ile kadınsı el özellikleri arasında ince bir kontrast vardır. Ancak yüzünde acı izleri yoktur. Tıpkı pasif ellerinin haçı taşırken huzursuzluk ya da çaba hissettirmediği gibi.

El Greco, ağır haçın altında boğulmuş ve acı çeken İsa'nın imajını, sakin ve kaderiyle yüzleşmeye hazır birisi haline dönüştürür. İsa'nın fedakarlığı karşısındaki sükuneti, izleyiciyi korku ve şüphe anlarında kendi kaderini kabul etmeye davet eder.

#5 Çarmıha Gerilmiş İsa - Diego Velázquez

İsa'nın çarmıhta son derece güçlü bir imajı, Velázquez'ın İtalya'daki ilk teşvik edici gezisinin ardından gelen yaratıcı dönemde yapılmıştır. Apollon, Vulcan’ın Demirtaşında ve Joseph’in Cübbesi gibi diğer erkek çıplaklarından farklı olarak, onun Çarmıha Gerilmiş İsa’sı bir ölü veya son nefesini veren bir bedendir. Diğer anlatı unsurları olmadan yalnızca haçla birlikte sunulmuştur. Yine de, sanatçı büyük bir onur ve huzur hissini esere katmayı başarmıştır.

Bu eser, San Plácido Manastırı'nın sakristisi için bir sipariş olduğu düşünülmektedir; Çarmıha Gerilmiş İsa imgesi dört çivi, ayaklar yan yanadır ve görünüşte küçük bir ahşap raf tarafından desteklenen, kollarının zarif bir kıvrım oluşturmasını sağlar. Baş, bir haleyle taçlandırılmıştır ve yüzü göğsüne yaslanmış, bu da yüz hatlarının algılanmasını sağlar. Düz ve paralel olan saçları, yüzünün sağ tarafında sarkmakta, arka tarafı ise sağ yanındaki yaranın kanıyla belirlenmiştir.

Görüntü, aynı zamanda Velázquez'ın resim sanatındaki tüm belli başlı etkileri de anlatan alışılmadık bir şekilde otobiyografik bir niteliktedir. Öncelikle, ilk yıllarında Sevilla'da Francisco Pacheco'nun himayesinde aldığı resimlerdeki ibadet tonlarını ve ikonografiyi hatırlatmaktadır.

İkinci olarak, İspanya'da İspanyol Rönesansı sanatçılarından, İtalya'da klasik antik sanatından, Roma ve Venedik'teki Yüksek Rönesans sanatından ve Roma ve Napoli'deki Caravaggio eserlerinden öğrendiği figür resmedeki yeteneğini yansıtmaktadır.

Klasisizm, yapı ve idealize edilmiş duruşta genel sakinlikte kendini göstermektedir. Caravaggioculuğun etkisi ise, tüm dikkati İsa'nın solgun bedenine çeken drama niteliğiyle somutlaşmaktadır.

Tablo, barok resmin karakteristik dramatizmasından yoksundur, bu dramatizmanın San Pedro'nun Çarmıha Gerilişi gibi dinsel eserlerde görüldüğü gözlemlenmektedir; aynı zamanda Çarmıha Geriliş. Bunun yerine, konunun ruhsallığına uygun bir şekilde onu yukarıda yükselten anıtsal bir heykelsi niteliği vardır. Kompozisyon son derece basit, ancak beyaz beden ile karanlık arka plan arasında canlı bir kontrast vardır; İsa'nın başının göğsüne düşüş biçiminde naturalizm gözlemlenmektedir. Dağınık saç ise, Velázquez’ın ilk elden gözlemleyip hayran olduğu Venedik resim örnekleriyle boyanmıştır.

Velázquez, İspanya'nın en önemli portre sanatçılarından biri olarak ün kazandı; Felipe IV (1621 ve 1640 yılları arasında hüküm sürdü) için resmi ressam olarak atandı ve nihayetinde barok dönem İspanyol resminin en büyük temsilcisi oldu. Ancak, dini sanatın İspanya'da özellikle önemli olduğunu teyit ederken, dönemin egemen monarşisi Katolik Karşı Reform sanatının en büyük destekçilerinden biri olmayı gururla taşısa da, Velázquez görece az sayıda dikkat çekici dini eser çizmiştir.

Aksine, sanatçı dünyayı çevresinde gördüğü gibi resmetmiştir; portre sanatı, biraz tür resmi (mansiyonlar) ve tarihsel tablo gibi alanlara eğilim göstermiştir. Ironik olarak, dini eserlerinin azlığı göz önüne alındığında, İtalyan dehası Caravaggio'dan daha fazla etkilenmiştir; bu sanatçı esas olarak, saldırgan gerçekçilik tarzıyla dini eserlerle kendini göstermektedir. Velázquez, aynı zamanda Sevilla eğitimcisi Francisco Pacheco’dan aldığı İtalyan Rönesansı fikirlerinden de büyük ölçüde etkilenmiştir.

#6 Haçı Taşıyan İsa - Tiziano

1508 veya 1509 yılında, Tiziano, Haçı Taşıyan İsa olarak bilinen bir yağlı boya tablo yaptı. Tabloyun gerçek kökenleri biraz gizemlidir, hatta birkaç sanat tarihçisi, onu başka bir İtalyan ressamı Giorgione'ye atfetmiştir. İki sanatçı da okula ve kiliseye bağlı bir sanatçı loncasına aitti, her ikisi de aynı zaman ve yerde çalışıyorlardı ve eserin o kuruma özel olarak yapıldığı muhtemeldir. Yağlı tablonun başka bir gizemi, mucizevi iyileştirme yeteneklerine sahip olduğu söylenmiştir, bununla ilgili pek çok tarihsel anlatıda yazılmıştır. Hacılar, tablonun asıldığı yan altarında dua ettikleri kilisede, rahatsızlıklarından kurtuldularını bildirmişlerdir.

Tablonun genel ruh hali karanlık ve koyudur. En parlak renkler, mat et rengi tonlarıdır ve palet çeşitli kahverengi tonlarıyla hakimdir. Neredeyse siyah bir arka plana karşı, İsa, omuzunda haçı taşıyarak yarı profil bir görüntü ile görünür. Sol tarafa bakarken, öfkeli bir cellat boynuna ip sarmaktadır ve celladın hemen arkasında başka bir figür sahnedeki iç gidiyor. Kompozisyon, o dönem için yenilikçi olan bir tarzda, bir ön plana odaklanarak perspektif ve derinlikten kaçınmıştır. Tiziano'ya özgü olarak, resim hareket doludur ve tasvir edilen karakterler için dinlenme neredeyse imkansızdır.

#7 Salvator Mundi - Leonardo Da Vinci

Bu ünlü tablo, çok çekici kalmasına rağmen, artık Leonardo da Vinci'nin bir eseri olarak kabul edilmiyor ve tarih boyunca en ünlü 100 tablo listemizden yerini kaybetmiştir.

Başlangıçta Leonardo da Vinci'nin, Fransa Kralı XII. Louis ve eşi Anna'nın Salvator Mundi'yi yaptığı düşünülüyordu. Ancak günümüzde uzmanlar, bu tabloyun İtalyan ustasına ait olup olmadığı konusunu sorgulamaktadırlar, bu resim 2017 yılının Kasım ayında 450,312,500 dolara satışa çıkarıldığı için, sanat eseri için bir rekor fiyat olmuştur.

Salvator Mundi, daha önce ünlü tablolar listemizin bir parçasıydı ancak halkın ve sanatçılarımızın oy verdiği bir başka tabloya yerini bırakmıştır.

#8 Emaus'taki Öğrenciler - Caravaggio

Bu eser, ustası Caravaggio'nun Dönüşü olarak da bilinir. Eser, yanındaki iki havarinin, tüm gün onlarla konuşmuş olan kişinin sevdikleri öğretmenleri olduğunu fark ettikleri anı gösterir.

Sanatçının ününün zirveye ulaştığı sırada yapılmış olan Emaus'taki Öğrenciler, sanat tarihinin en etkileyici dini tablolarından biridir. Bu tabloda, Caravaggio dramik anın zirve noktasını ustaca yakalar; havariler aniden, karşılarındaki kişinin kim olduğunu anlar. Onların eylemleri ve doğal tepkileri, şaşkınlığını yansıtır: biri sandalyeden fırlamaya çalışırken, diğeri kollarını inançsızlık içinde açar. Sert aydınlatma, tüm sahnenin yoğunluğunu ön plana çıkarır.

Sanatta, Caravaggio havarileri sıradan işçi olarak, sakallı, buruşuk yüzleri ve yırtık elbiseleri ile tasvir etmekte, bunu genç, sakalsız İsa ile karşılaştırmaktadır, sanki farklı bir dünyadan gelmiş gibi görünmektedir.

Bazen, bir hata, aslında bir hata değildir, güzel bir zekanın bir dokunuşudur. Örneğin, resmin ortasındaki masanın kenarındaki hasır sepetin dokusu bunun örneğidir.

Sayısız göz, o karanlık hanın iç kısmındaki gizemli dramaya hayranlıkla bakarken, neredeyse fark edilmeyen bir kusurun anlamı, yüzyıllar boyunca gözden kaçmış durumdadır.

Bir serin dal, dokunun örgüsünden çıkıntı yaparak Caravaggio'nun ünlü tuvalini cesur bir eylem haline getirmekte, izleyici için ruhsal bir meydan okuma teşkil etmektedir.

Bu küçük detayın tüm anlamlarını takdir edebilmek için, Caravaggio'nun yapıtında çağrıştırdığı genel atmosferin hatırlanması önemlidir.

Emaus Yemeği teması, tarih boyunca büyük ustaları etkilemiş, Rembrandt ve Velázquez'dan etki almıştır. Kilit an, Luka İncili'nde Yeni Ahit'te yer alıyor. Orada İsa'nın, Luca ve Kleophas adlı iki öğrencisiyle birlikteki samimi yemeği anlatılmakta, misafirin kim olduğu konusunda gerçek kimliğini bilmeyen öğrencilerin yanındaki masada. Tabloda ekmek parçalanıp dualar edilmiştir ve İsa'nın, "gözlerini açtığı" ve "gözlerinin önünden üzerindeki örtüyü kaldırdığı" anıdır, İncil'deki anlatıma göre.

Bu şaheser, karanlıkla aydınlık arasında mistik bir sınırı; kelime anlamında İsa'nın, ardında gizemli bir silüet ile dünyadan kaybolacağı sihirli anı yakalar. Eğer o ani anlaşma ve kaybolma anı arasında Caravaggio'nun ipini tutuyorsa, dünyalar arasında ustaca bir buluşma gerçekleştiriyordur.

Gerçek gün yüzüne çıktığında, İsa'nın amcası Kleophas, panik ve şaşkınlık içinde yerinden fırlayarak İsa'yı görür: dirseği, elbisesinin kollarında dinamik bir şekilde yükselmektedir.

Hasır sepetin diğer tarafında sağda, Luca kollarını açıkça açarak sahnenin imkansızlığını sorguluyormuş gibi görünmektedir, çarmıh anında gösterdiği aynı duruşu çizer. Bu sırada, yolcu kendinden geçmiş bir şekilde, İsa'nın şaşkın havarilerine söylediği sözleri dinlerken, anlamak için hiç çaba harcamamaktadır.

Emaus Öğrencileri, ünlü resimler listesinde no. 82. sıradadır.

#9 Pantocrator İsa

Pantocrator İsa, Mısır'daki Sina Dağı'ndaki St. Catherine Manastırı'ndan 6. yüzyıla ait bir tablo. Bu resim, Bizans'ın en eski dini ikonlarından biri olarak kabul edilir ve Pantocrator tarzındaki en eski eser olarak bilinmektedir.

Pano, 84 cm yüksekliğinde, 45,5 cm genişliğinde ve 1,2 cm derinliğindedir. Resmin, elde edilen boyutların yanı sıra, bilinmeyen bir zamanda üst ve yanlarının kesildiği, orijinal olarak daha büyük olduğu düşünülmektedir. Eserde İsa, mor bir elbise giymektedir. - Bu, imparatorluk ve kraliyet statüsünü temsil etmek için yaygın olarak seçilen bir renk. Bu renk seçimi, elbisesinin statüsünü ve önemini sembolize eder. İsa, sol elini kutsamak için kaldırırken sağ elinde bir kitap tutmaktadır.

Bu kitabın muhtemelen bir İncilden olduğu varsayılmaktadır çünkü üzerinde haç şeklindeki süslemeler bulunmaktadır. Resim kasıtlı olarak asimetriktir, bu İsa'nın ikili doğasını simgeler. İsa'nın sol tarafı, daha yumuşak ve hafif özelliklerle temsil edilen insan doğasını simgeler. İsa'nın sağ tarafı ise, kendisine soğuk bir bakışla yoğun özellikleriyle ilahi doğasını simgeler. Gözlerin kendisi şekil ve boyut olarak farklıdır, sağ taraftaki saç ise omzunun arkasına düğümlenmiştir.

İsa'nın Pantocrator resmi, Hristiyan ikonlarının en önemlilerinden biridir. Bu görüntü, İsa'yı dünyanın mutlak yöneticisi olarak tasvir eder. Pantocrator İsa, en eski İsa imgelerinden biridir ve yarıkiliselere en baskın yerlerde yer etmektedir.

Pantocrator kelimesi "Herşeyi Yönetici" anlamındadır. Eski Ahit'in Yunan sürümünde (LXX), pantocrator kelimesi "Orduların Lordu" ve "Her Şeye Gücü Yeten Tanrı" anlamına gelmektedir. Vahiy Kitabı'nda, pantocrator dokuz kez, Tanrı'nın egemenliğini ve gücünü vurgulayan bir unvan olarak geçmektedir.

Pantocrator İsa, İsa'nın her şeyi yapma yeteneğini, her şeyin Yöneticisi olduğunu gösterir. Pantocrator İsa'nın sembolizmi, egemen gücünü yansıtmak için Roma imparatorluğu imgelerinden esinlenilmişti. İlk Hristiyan lar da, dirilmeden önce Hristiyanın gücünü açıklamak için kültürel semboller kullandılar.

Buna ek olarak, Pantocrator İsa'nın apsiste (ön kutsal alan duvarı) yerleşimi de teolojik bir anlam taşımaktadır. Bizanslı kiliselerinde, Romalı bazilika modeline sahiptiler, kralın mahkemeyi kutlamak için yaptığı odada. Apsis, yönetici otoritenin oturulduğu yerdi. İsa'nın apsisteki konumunun, onun her şeyin yasal yöneticisi ve yargıcı olduğununu açıkça belirtmektedir.

Hristiyanlar, 300 yılının sonlarından itibaren İsa'yı görsel olarak temsil etmeye başladılar, artık bir tehdit olmaktan çıkmışlardır. Bu ilk imgeler, İsa'yı bir tahtta oturmuş, bir parşömenle stoik bir figür olarak tasvir etmektedir. 600 yılına gelindiğinde, Pantocrator İsa, bu erken imgelerin bir yoğunlaştırılması olarak ortaya çıkmıştır. Pantocrator İsa'nın görüntüsü, son 1500 yılda hemen hemen hiç değişmemiştir.

İsa'nın ilk resimlerinin çoğu, ikonoklast tartışmalar sırasında yok edilmiştir.

#10 San Juan de la Cruz'un İsa'sı

Uzaktan, Dalí'nin en popüler dini eseri kesinlikle "San Juan de la Cruz'un İsa'sıdır", Port Lligat koyunun manzarasına hakim olan bir figürdür. Tablo, İspanya'nın Ávila şehrindeki Enkarnasyon Manastırı'nda saklanan ve San Juan de la Cruz tarafından bu görüşü görmesinin ardından bir deneyim sonucu yapılan bir çizimden esinlenmiştir. Tablo da yer alan geminin yanındaki insanlar, Le Nain'in bir tablosuna ve Diego Velázquez'in Breda Başkenti'ndeki çalışmalarına dayanmaktadır.

Dalí, İsa ile ilgili çalışmaları için, "1951'de, kozmik bir rüya gördüm, bu görüntüyü renkte gördüm ve rüyamda bu görüntü atomun merkezini temsil ediyordu. Bu merkez daha sonra metafiziksel bir anlam aldı: İsa'nın 'evrenin öz birliği' olduğuna inandım! İkinci olarak, bir Karmelit olan Baba Bruno'nun talimatlarıyla, San Juan de la Cruz tarafından çizilen İsa'nın görüntüsünü görüştüm; geometrik olarak bir üçgen ve bir daire oluşturdum, daha önceki tüm deneyimlerimi estetik olarak özetleyerek ve İsa'mı bu üçgene yazdım" diye açıkladı.

Bu eser, Londra'da ilk sergilendiğinde önemli bir sanat eleştirmeni tarafından sıradan kabul edildi.

Resim, Glasgow Müzeleri'nin o zamanki direktörü Dr. Tom Honeyman tarafından yapılan en tartışmalı satın almalardan biriydi. Şimdi yaygın olarak kabul ediliyor ki Dr. Honeyman, o zamanlar Glasgow Kurumu'na şehirin resmi esportsunu almak için öngörülü bir karar verdi.

Honeyman, tabloyu katalog fiyatının altında kurtarmakla kalmadı, Dalí'den eserin telif hakkını da satın alarak, böylece satın almanın uzun vadeli bir mirasını güvence altına aldı.

Başlangıçta, tablo herkes tarafından iyi karşılanmadı, Glasgow Sanat Okulu öğrencileri paranın İskoç veya Glasgow sanatçılarının eserlerini satın almak için harcanabileceğini belirttiler.

1952'de Kelvingrove'da sergilendikten sonra, Dalí kitleleri cezbetti.

Glasgow Müzeleri koleksiyonundaki tablo, iki kez zarar gördü. En ünlüsü, bir ziyaretçi tarafından keskin bir taşla ciddi şekilde yırtıldığı zamandır. Kelvingrove müzecileri tabloyu onarıp yaralar artık neredeyse görünmez hale getirdiler.

60 yıl sonra, tabloya karşı sürekli bir çekim gücü, müzenin en popüler sergilerinden biri olarak kalmamıştır.

KUADROS ©, duvarında ünlü bir tablo.