Allison Zuckerman, genç bir New Yorklu sanatçı, eserlerinden birinin fiyatında yaşanan sert bir düşüşü bizzat deneyimledi: $212,500'dan yalnızca $20,160'a bir müzayedede. “Hayvanı ile Kadın” adlı tablosundaki çöküş, yalnızca bir olay değil; spekülasyon ve gerçekçi olmayan beklentilerle dolu bir ekosistemde, pek çok genç sanatçı için yıkılan bir pazarın işareti.
La hora del Té, Allison Zuckerman
Anında kazanç ve ünlü olma vaadi veren sanat pazarında ne oldu? Bir cevap, kolleksiyonerlerin caprice doğasında yatıyor; Zuckerman, Emmanuel Taku ve Amani Lewis gibi sanatçılara servet yatırdıkları kadar hızlı bir şekilde ilgi kaybeden kolleksiyonerlerden kaynaklanıyor. Pandemi dönemindeki satış patlaması, kolay kazançların bir hayali tarafından tetiklenerek bu genç yaratıcıları, görünüşe göre sanat yeteneklerinin kar elde etme arzusunun arkasında kaldığı bir finansal oyun parçası haline getirdi.
Emmanuel Taku, Kız Kardeşler Desteği
2021'de, 1974'ten sonra doğan sanatçıların müzayede satışlarına koleksiyonerler $712 milyon gibi aşırı bir tutar yatırırken, bir önceki yıl bu rakam $259 milyondu. Birkaç kişinin riske girmeye istekli olduğu coşku ile şişirilen bu balon, birkaç ay içinde sönmeye başladı. Ve böylelikle, fiyatların düşmesiyle birlikte, birçok sanatçının itibarı ve umutları da çöktü.
Amani Lewis gibi sanatçıların, bir eserini $107,000'a satıp, sonraları bir müzayedede $10,000'dan biraz fazlasına düşmesini izledikten sonra kırık oyuncaklar gibi hissetmelerini hayal etmek kolay. Kendi ifadesine göre deneyim yıkıcıydı. Sanatının, hayatının ve kültürünün en özel ifadesi iken, bir basit mal gibi muamele görmesi nasıl göz ardı edilebilir? Spekülasyon, galerileri kumarhanelere ve stüdyoları, şişirildiği kadar hızlı çöken hayal fabrikalarına dönüştürdü.
Amani Lewis
Sanatçılar yalnızca yaratmaz, aynı zamanda yaşamlarını, tarihlerini ve her eserlerinde kendilerinin bir parçasını riske atarlar. Kişisel bir ifade olması gereken tabloları, müzayedelerde dalgalanan rakamlara indirgenince, zarar ekonomik anlamda çok daha fazlasını kapsar. Bu kriz, temel bir soruyu gündeme getiriyor: Sanat pazarı ne zaman sanatı içeriğiyle değil, yalnızca fiyatlandırmasıyla değerlendirmeye başladı?
Nasher ve Haemisegger Sanat Koleksiyonu Müdürü Loring Randolph, şişirilmiş fiyatların çılgına dönmesinin kaçınılmaz olarak yanlış kararlar alınmasına yol açtığını düşünüyor. Genç sanatçılar, hızlı zenginlik vaatlerine kapılarak, modadan yararlanmak isteyen spekülatörlere eserlerini toptan sattılar. Şimdi, bu fiyatların düşmesiyle birlikte pazar, bir sayfayı çevirmiş gibi görünüyor ve geride duraklayan kariyerler ve kırık vaatler bırakıyor.
Bu spekülatif rulet oyununda en çok etkilenenler sanatçılardır; pek çoğu pazarla olan ilişkilerini yeniden düşünmekteler. Zuckerman, eserlerinin müzayedelerde nasıl çılgınca satıldığını gördükten sonra, sanatına olan kontrol kaybını düşünmekte. Lewis ise fırtınanın ortasında güç buldu ve bu çalkantılı döneme ilham veren yeni bir sergi için Miami'de hazırlık yapıyor. Ama bu bize sanatın geleceği hakkında ne söylüyor?
Belki de Lewis'in önerdiği gibi, bu, bu sanatçıları en saf halleriyle yeniden keşfetmek için mükemmel bir zaman. Pazarın dalgalanmalarının ötesinde, eserleri devam etmekte, meydan okuyarak, sanatın müzayedelerdeki değerine göre değil, bağ kurma, ilham verme ve aşma yeteneğine göre ölçülmesi gerektiğini hatırlatıyor.
KUADROS © duvarında ünlü bir tablo
