KUADROS resimlerini yeniden üretmek, birçok sanat alıcısının hayallerini gerçeğe dönüştürüyor.
Resimlerin yeniden üretilmesi yasal ve eski bir iş dalıdır. Ancak, sanat dünyasının daha karanlık bir yanı vardır; bu da, bu yeniden üretimlerin yazarlarının alıcıları kandırmaya çalışarak sahte eserleri gerçek olarak sunmalarıdır.
Her yıl, sayısız sahte eser müzelerde, özel koleksiyonlarda ve sanat galerilerinde sergilenmektedir.
Sahte sanat eserlerinde teknolojinin rolü
Piyasada, gerçek versiyonunun bir müzede asılı olduğunun veya özel bir koleksiyonda bulunduğunun kimse tarafından fark edilmeden bolca kopya veya replikalar bulunmaktadır. Eser sahipliğiyle ilgili olarak, bazı resimler, kimin yarattığını kimsenin bulamadığı için çeşitli sahiplik aşamalarından geçmektedir. Eser nihayetinde belirli bir sanatçının okuluna atfedilebilir.
Sanat sahtekârları, bilim ve beceri kullanarak bir sanatçının tarzını kopyalamak için "gerçek" sanat eserleri oluşturmak için gereken araçlara sahiptir. Bu, sadece sanat eserinin kendisini değil, aynı zamanda köken belgelerini de içermektedir. Bir resmi araştırırken, daha geniş çapta yayımlanan veya sanatçının katalogunda bulunan benzer bir eser keşfedilebilir. Eserle birlikte gelen sahte köken belgeleri, elle yazılmış mektuplar veya fotoğraflar içerebilir. Tarihin en büyük sanat sahtekârlarından bazıları, bir sanat eserinin tarihini kanıtlamak için sanat eserlerinin yanında dönem kıyafetleri giymiş modern insanların fotoğraflarını bile çekmiştir.
Başarılı bir sahtekâr olma teşvikleri artmaktadır; uzmanlar tarafından icra edilen tek bir imitasyon, uzun ve rahat bir emekliliği finanse edebilir. Ayrıca sahtekâr adayına yardımcı olan mevcut teknolojiler de geliştirilmiştir. Böylece dolandırıcılıklar da geliştikçe, sanat dünyasının kurumları, müzeleri, galerileri ve müzayede evleri için bir otantiklik krizi tetiklenmiştir.
Sahtekârlar, malzeme toparlamada giderek daha titiz hale gelmekte; örneğin, sahtecilik yılında atfedilen ahşap panel toplayarak daha fazla zahmet çekmektedirler. (Bu numara tamamen yeni değildir; 17. yüzyıl dolandırıcısı Terenzio da Urbino, kirli ve eski tuvalleri ve çerçeveleri aradı, temizledi ve "Rafael" haline getirdi).
Venüs, Lucas Cranach the Elder
Eski başyapıtların sahteciliklerini çözme hikayesi 2015 kışında, Fransız polisinin Aix-en-Provence'deki bir galeriye gelip, Alman Rönesans ustası Lucas Cranach the Elder tarafından yaratılan Venüs adlı sergiden bir resmi almasıyla başladı. Her şeyi barındıran muhteşem bir sahtekarlık eseri keşfedildi: meşe üzerine yağlı boya, 38 cm x 25 cm, 1531 tarihli. Eser 2013 yılında Liechtenstein Prensi tarafından yaklaşık 6 milyon sterline satın alındı. Venüs, koleksiyonunun eserleri sergisinin tartışmasız yıldızıydı; kataloğun kapağında parladı. Ancak, polise yapılan anonim bir bildirim, onun aslında modern bir sahte olduğunu öne sürdü ve bu nedenle alındı.
Kuadros çevrimiçi mağazasında Venüs - Lucas Cranach the Elder reprodüksiyonunu satın alın
İlginç bir diğer örnek, Sotheby's'e Mark Weiss tarafından tedarik edilen Frans Hals'ın Bir Şövalye Portresi adlı tablosuydu. Eser yaklaşık 8,5 milyon sterlin ($ 10,8 milyon) gibi bir fiyata satıldı, ancak daha sonra sahte olduğu bildirildi.
Bir Şövalye Portresi (orijinal), Frans Hals
Salvator Mundi - Leonardo Da Vinci
Dünyanın en pahalı tablosu, Suudi prensine 350 milyon sterline satılan Da Vinci'nin İsa portresi, "aslında BİR SAHTE olabilir".
Salvator Mundi, erkek Mona Lisa olarak adlandırılan İsa'nın şaşırtıcı görüntüsü 2017'de bir Suudi prense rekor 450 milyon dolara (342 milyon sterlin) satıldı.
Uzun zamandır kayıp olan ama tamamen doğrulanmış ve dünyanın dört bir yanındaki uzmanlar tarafından doğrulanmış bir da Vinci olduğu düşünülüyordu.
Ancak, portre muhtemelen sadece Rönesans ustası tarafından "atfedilmiş, yetkilendirilmiş veya gözetim altında tutulmuş" olarak görünüyor.
Gerçekten de, bu şimdi bir asistanı veya öğrencisi tarafından boyanmış olabileceği düşünülüyor; Da Vinci'nin kendisinden yalnızca birkaç fırça darbesi varsa, o da çok azdır.
The Art Newspaper tarafından ilk kez ortaya konan bozunma, tablonun efsanevi değerini büyük ölçüde azaltacağı düşünülüyor.
2017'deki resmi alıcı, sanat koleksiyonu geçmişi olmayan Suudi kraliyet ailesinin az tanınan bir üyesi olan Prens Bader bin Abdullah bin Mohammed bin Farhan al-Saud'du.
Ancak, eseri Suudi Arabistan Veliaht Prensi Mohammed bin Salman adına satın aldığı yaygın olarak kabul edilmektedir; bu da onu tablonun gerçek sahibi yapmaktadır.
Sahte sanat eserleri: büyüyen bir sorun
Georgina Adam, sanat piyasasının aşırılıklarını detaylandıran Dark Side of the Boom adlı kitabın yazarı, birçok sahtekârın 20. yüzyıl sanatçılarını sahtelemeyi akıllıca tercih ettiğini, bu sanatçıların hala edinilebilecek boyalar ve tuvallere sahip olduklarını ve soyutlamalarının taklit edilmesinin daha kolay olduğunu söyledi. "Bir Leonardo'yu sahtelemek için gereken teknik beceri muazzamdır, ancak Modigliani gibi biri için öyle değil," argümanını ortaya koydu. "Akademisyenler bunun ayırt edilmesinin kolay olduğunu söyleyecek, ancak gerçek şu ki, hiç de o kadar kolay değil." Modigliani'nin Cenevre'de düzenlenen ünlü sergisinde sergilenen 21 resmin 20'sinin sahte olduğu ortaya çıktı. Piyasadaki para dalgası arttıkça, bu eserlerin otantikliğine dair kararlar almak zorunlu hale gelmiştir.
Antik ve modern ustaların eserleri, müzayede ile satılan en çok sahtelenen sanat eserleridir. Koleksiyonerler veya müzeler bu tür sanatı elde etmeyi amaçlıyorsa, edinim öncesinde tamamlanabilecek bazı görevler bilimsel analiz, tarihi araştırma ve bir otantiklik sertifikası alma gibi işlerdir. Raporlar, verilerin güvenli bir şekilde resim arşivine ait olduğunu sağlamlaştırmak için İllüstrasyon Arşivi veritabanına yerleştirilebilir.
Bazı yıllar önce, sanat işlemlerinde el sıkışma anlaşmaları norm haline gelmişti, ancak iki büyük sahtecilik skandalı sanat dünyasında soğuk rüzgarlar estirmiştir. Pazarına güvenen herkes kandırılmıştı. Christie’s ve Sotheby’s sahte eserleri satmış, uzmanlar bunları otantik hale getirmiş, New York’taki MET ve diğer müzeler bunları sergilemiş ve büyük dağıtımcılar bunları dağıtmıştır. 2010 yılında Wolfgang Beltracchi, Almanya’da tutuklandı ve Max Ernst ve Fernand Léger gibi 20. yüzyıl ustalarını sahtelemek suçunu kabul etti. Sahte eserlerin sayısı yüzlerceydi.
Bir yıl sonra, New York'un en eski galerilerinden biri olan Knoedler & Company, yaklaşık 60 milyon dolarlık sahte soyut ekspresyonist resimler sattığı iddialarıyla kapanma sürecine girdi. İddialar daha sonra doğrulandı. Manhattan federal mahkeme yargıcı Paul Gardephe, Knoedler ve eski direktörü Ann Freedman'ın, öfkeli alıcılar olan New York koleksiyonerleri John Howard ve Sotheby's Başkanı Domenico de Sole ile eşi Eleanore tarafından yapılan iki davada yargılanacağını belirtti. Knoedler ve Freedman, kötü davrandıklarını reddediyor ve kendilerinin de kandırıldıklarını söylüyor. Freedman'ın avukatı Luke Nikas, The Art Newspaper'a, mahkemede "hikayesini anlatacağını ve iyi niyetini kanıtlayacağını" belirtti.
Dünyadaki sanat eserlerinin %50'si sahte olabilir
2014'te, İsviçre Güzel Sanatlar Uzmanları Enstitüsü (FAEI) bir rapor yayınlayarak, bugün piyasada dolaşan sanat eserlerinin en az yarısının sahte olduğunu bildirdi. Diğerleri, oranın daha düşük olduğunu iddia ediyor. Bununla birlikte, sanat piyasasının büyüklüğü göz önüne alındığında, 2014 yılında 45 milyar dolara tahmin edilen bir piyasada, koleksiyonerler ve müzeler arasında paranın savurgan bir şekilde harcandığını söylemek mümkündür. Tüm tüccarlar, müzeler, müzayede evleri ve koleksiyonerler bilimsel analiz, araştırma ve uzman görüşü almak için ödeme yapmaya istekli olmadıkça, piyasanın sahtecilikten arındırılması mümkün değildir. Sanat uzmanları, yanlış bir atıf yüzünden dava edilme olasılıkları nedeniyle işleri otantik hale getirmeye giderek daha fazla isteksiz hale gelmektedir.
“Şu anda reaksiyon tam anlamıyla bir korku: hiçbir şey, bir varlığın %100 buharlaşma kapasitesinden daha fazla sanat dünyasını sarsamaz. Güvenilir olması gereken sistemler ve yapılar güvenilir değildir," diyor Jeffrey Taylor, New York Eyalet Üniversitesi'nde sanat yönetimi dersleri vermektedir.
Bu yeni belirsizliğe nasıl yaklaşılır?
Sahte eserlerin piyasaya girmesi ne kadar kolay olduğu göz önüne alındığında, sanat dünyasındaki uzmanların artık bir satırın geleneksel faturasına ve bir galeri tarafından verilen ağızdan otantiklik garantilerine tatmin olmamaları gerektiği açık gözüküyor.
Beltracchi'nin tutuklanmasından birkaç yıl sonra, piyasa oyuncularının ne öğrendiğini sorma zamanı gelmiştir. Sahiplik belgelerini daha dikkatli kontrol ediyorlar mı, uzmanlara danışıyorlar mı ve galerilerden yazılı garantiler alıyorlar mı?
Ne değişti?
"Hiçbir şey," diyor sanat danışmanı Todd Levin; diğer sanat dünyası figürlerinin hislerini yansıtıyor. Diğerleri, sanat avukatı Peter Stern'in "evrim" olarak adlandırdığı şeyi görmekte. "Daha sofistike alıcılar daha temkinli" diyor. “Danışmanlar, otantikliği doğrulamak için ellerinden gelen her şeyi yapıyorlar.
Ancak, Knoedler ve Beltracchi'nin vurguladığı otantikliğin belirlenmesindeki aynı engellerin hâlâ güçlü olduğu konusunda bir fikir birliği bulunmaktadır; çünkü iş yapma şekilleri çok az değişmiştir. Sahipliği düşünün. Bir eserin mevcut sahibinden sanatçıya kadar izlenebilir olması, neredeyse otantiklik garantisi gibidir. Ancak sanat piyasası, şeffaflık eksikliği ile bilinir. Galeriler aracılar olduğundan, satıcının adı çoğu zaman alıcıya açıklanmaz. Knoedler koleksiyonerleri, hayali sahibin asla isimlendirilmediği halde milyonlar ödedi. Galeri bunu yalnızca Bay X olarak biliyordu. (Bay X, Long Island distribütörü Glafira Rosales tarafından icat edildi; 2013'te vergi kaçakçılığı, elektronik dolandırıcılık ve kara para aklama suçlamalarında suçlu bulundu).
Anonim sanat satıcıları
Satıcının anonimliği muhtemelen oyunun kurallarından biri olmaya devam edecektir. "Katılımcıların kimliklerini açıklama konusundaki istekliliklerinin değişeceğini düşünmüyorum, bu yüzden gerekli özen zor olabilir" diyor, Knoedler ve Freedman'ı dava eden ilk alıcıyı temsil eden Judd Grossman. (On tane dava açıldı. Dördü, Grossman'ınkiler dahil olmak üzere, açıklanmayan şartlarda çözüldü). "Satıcılar anonim kalma hakkına sahiptir," diyor Moeller Fine Art'tan Achim Moeller. Sahipliğe dair belgelerde, belgelerin güvenilir şekilde sahteleşebileceği de unutulmamalıdır. Beltracchi, alıcılara sahte eserlerin eşinin büyükbabaları tarafından toplandığını söyledi. Onu bir dizi sahte eserin önünde poz verirken fotoğraflarını çekti ve onları dönemin stilleri ile giydirdi. "Harikaydı," diyor sanat danışmanı Liz Klein.
Alıcılar bir otantikatarla danışabilir, ancak "giderek daha temkinli" oluyorlar, çünkü dava edilme korkusu taşıyorlar, diyor avukat Stern. Beltracchi ve Knoedler skandallarına karışan uzmanlar, hem ABD'de hem de Avrupa'da mahkemelere götürülmüştür. Ve birçok sanatçı vakfı, Andy Warhol Vakfı'nın bir otantiklik davasında kendini kanıtlamak için harcadığı hukuki ücretler ışığında, otantikasyon kurullarını kapatmıştır. 2007'de, Joe Simon-Whelan adlı bir koleksiyoner, Andy Warhol Vakfı Otantikasyon Komitesi'ni dava etti; bu komite, sahip olduğu bir Warhol serigrafisini iki kez reddettiğini, çünkü Warhol pazarındaki kıtlığı korumak istediğini iddia etti. Dört yıl sonra, 7 milyon dolardan fazla yasal masraf harcadıktan sonra, komite kapatıldı.
Bu komitelerin çöküşü, pazar sahtekarlarının akademiye karşı bir zaferi gibi hissediliyor; güvenilir otantikasyon sürecine ciddi bir darbe. En azından New York'ta, küçük bir avukat grubu, akademisyenlerin sadece görüşlerini ifade ettikleri için dava edilmemelerini sağlamak amacıyla yasaların çıkarılmasını talep etmektedir.
Bu durum alıcıları nereye bırakıyor?
Asla uzmanların ne düşünebileceğini bilmezler, diyor Dean Nicyper, sanat üzerine uzmanlaşmış bir avukat. O, New York Şehri Barosu ile birlikte, otantikaların dava edilmesini zorlaştıracak bir yasanın çıkarılması için uğraşıyor. Alıcılar, diğer ticaret işlemlerinde mevcut olan türden yazılı anlaşmalarla bazı garanti alabilirler. Örneğin, bir galeri, alıcının avukatı gizlilik anlaşması imzalarsa satıcının adını açıklayabilir. "Çoğu galeri, sorulduğunda bir sorun çözecektir," diyor sanat danışmanı Klein. Ancak, bu genellikle sanat pazarının çalışma şekli değildir. Bir ev satın almaktan farklı olarak, herkesin bir avukatı olduğu yerlerde, Grossman bunun sanatı "eşsiz kıldığı ve alıcıların bir avukatın devreye girmesi durumunda anlaşmayı kaybetmek istemediğini" belirtiyor.
Klein, bazı koleksiyonerlerin güvendikleri birinden satın aldıklarını ve bununla yetindiklerini, çünkü sosyal şeylerden etkilendiklerini, sanatçılarla tanıştıklarını ve hayatlarının daha ilginç hale geldiğini düşünüyorlar.
Davranışlarını değiştiren bir kişi, Knoedler'in sahtekarlığına aracılık eden veteran distribütör Richard Feigen'dir. "Knoedler'ın itibarına fazla güvendiğim için, daha az itibara sahip bir kişi veya galeri ile yapacağım gibi dikkatle incelemedim," diyor. "Bu hataydı ve bundan ders çıkardım."
Knoedler davalarındaki koleksiyonerler de Knoedler'ın itibarına güvendiklerini söylediler. Dava belgelerinde, Knoedler ve Freedman, alıcıların sofistike olduğu göz önüne alındığında o güvenin makul olmadığını savundular. Yargıç Gardephe, bunun jüri tarafından karar verilmesi gereken bir soru olduğunu söyledi. İyi bir üne sahip bir galeri ile çalışmak hala çok faydalıdır.
İyi bir üne sahip bir dağıtıcıdan satın alırsanız, gerekli özenin kısmen o dağıtıcıya ait olduğunu belirtmektedir Dedalus Vakfı başkanı Jack Flam. Flam, Dedalus'un Knoedler'ın sahte eserler sattığını keşfettiğinde, Knoedler'ın sahte Robert Motherwells satması üzerindeki çalışmalara önemli katkı sağlamıştır. Gözlemciler, bu güvenin makul olduğunu düşünmektedir: "En iyi galeriler her zaman işlerini yapmış ve yapmaya devam edecektir," diyor sanat avukatı Grossman. Adli analiz, Knoedler ve Beltracchi sahtekerliklerini doğrulamıştır ve bu, ikincil piyasa sanatının satışı için en iyi koruma olabilir.
Teknoloji kurtarıcı
Adli iş büyüyor, diyor, Londra merkezli Art Analysis & Research direktörü Nicholas Eastaugh, ilk Beltracchi sahte eserini tanımlamıştır. Teknolojinin sanat dünyasında önemli bir rol oynaması beklenmektedir.
Ocak 2018'de, Gante Güzel Sanatlar Müzesi, bir koleksiyoner tarafından ödünç verilen 26 sahte eseri sergiledi. 20. yüzyıldan Rus sanatçılar Kazimir Malevich ve Wassily Kandinsky'ye ait tablolar, sanatçıların kataloglarına dahil edilmediği için akademisyenler tarafından sahte olarak değerlendirildi. The Art Newspaper, "Sergi geçmişi yoktu, ciddi akademik yayınlarda daha önce yayınlanmamıştı ve takibi yapılabilir satış kayıtları yoktu" diye bildirdi. Ayrıca, müze, sadece bir politika gereği, eserler üzerinde bilimsel analiz yapmadı; bu, alımlar için bir politikadır, ödünç değil.
Telegraph ayrıca, Cenevre'deki Palazzo Ducale'de sergilenen Amedeo Modigliani'ye ait 21 tablonun sahte olarak tanıtıldığını bildirdi. Modigliani, dünyanın en çok kopyalanan sanatçılarından biridir ve tabloları milyonlarca dolara satılmaktadır. Modigliani üzerine Fransız uzman Marc Restellini, dünyada 1,000'den fazla sahte Modigliani tablosu olduğuna inanmaktadır. Sergi Temmuz ayında kapatılmış ve tablolar polis araştırması için teslim edilmiştir.
Daha sonra, Fransa'nın güneyindeki küçük bir müze, koleksiyonunun %60'ının sahte olduğunu fark etti. Etienne Terrus Müzesi, müzeyi yeniden düzenlemek için bir sanat tarihçisi tuttu ve müzenin yakın zamanda edindiği 80 resmin Etienne Terrus adlı sanatçıya ait olmadığını keşfetti. Sahte eserlerde kullanılan kumaşların yapımında kullanılan malzemelerle Terrus'un kullandığı malzeme arasında tutarsızlıklar fark etti. Ayrıca The Guardian'a, "Bir resmin üzerinde, beyaz eldivenimle üzerinden geçtiğimde mürekkeple yazılmış imzanın silinmiş olduğunu" belirtti.
Daha sonra, iki uzman, 2012'de Sotheby's aracılığıyla açık artırmaya sunulan Parmigianino'ya ait olduğu iddia edilen bir resmin sahte olduğunu belirtti. Sotheby's, bilimsel bir analist kiralayarak, eser üzerindeki 20'den fazla alanda modern yapay yeşil pigment ftalocyanin varlığını doğruladıktan sonra satışı geri aldı. Sotheby's satıcıya karşı dava açtı. The Art Newspaper'a göre, resim Sotheby's açık artırmasından sonra Parma, Viyana ve New York'ta sergilenmiştir.
Gelecek ne getiriyor?
Kusursuz bir sahteyi hayal etmek mümkündür; bu, bilim insanlarını ve sanat uzmanlarını alt eden bir sahte. Kötü niyetli kişimiz, seçtiği sanatçının tarzında ve konularında iyi pratik yapmış, yetenekli bir kopyacıdır. Ayrıca her türlü tuval, çerçeve, pigment ve uygun bağlayıcılar yaratma konusunda yetenekli bir malzeme tedarikçisidir. Sahteciliği, kaybolmuş bir eser için bir başlık oluşturarak köken zincirine mükemmel bir şekilde oturur ya da, tanınmış bir özel koleksiyona ait olduğunu iddia etmek için sahte belgeler sağlar.
Teorik olarak, bu adımların her biri mükemmel bir şekilde gerçekleştirildiğinde, resmin sahte olduğunu kanıtlayacak hiçbir yol olmamalıdır. Her açıdan bir sanat eseri olacaktır, tek bir yönden farklı olan. Ancak, bugün yapılan sahteciliğin dünyası, muhtemelen resmin içine, örneğin radyoaktif toz, belki bir kedi tüyü veya kaybolmuş bir polipropilen lif gibi, iyi bir şekilde sızmış olacaktır. Bu gerçekleştiğinde, yalnızca bilim adamı bunu yakalaymayı umabilir.
Bilim, akademisyenlerin akıl sağlığını göstermekte alışkındır. 1932'de Berlin'de yapılan bir duruşmada, sanatı incelemek için ilk adli muayenenin kullanıldığı mahkemede, iki uzman 33 tuvalin otantikliğini tartıştı; bunların hepsi aslında Vincent van Gogh'a aittir. Tüm resimler, sanat taciri Otto Wacker tarafından satılmıştır. Van Gogh'un asla kullanmadığı reçineleri takip etmek ve resimlerin sahte olduğunu kanıtlamak için bir kimyager olan Martin de Wild gerekliydi.
O zamandan beri, mühendislik gelişti; insan yargısı değişmediği gibi, kaybolmuş başyapıtları keşfetme heyecanına ve piyasa baskılarına karşı savunmasız kalmaya devam etmektedir.
KUADROS ©, duvarınızda ünlü bir tablo.
