Tanım
Modern sanatın gelişiminde önemli bir isim olan Henri Matisse, bizi "Venedik" (1922) 'de, bölgenin özü ve ruhu ile unvanını ifade eden bir çalışma sunuyor. 49x60 boyutları ile bu resim, Matisse'nin renk ve şekil için olan ilgisinin bir yansıması, dikkat çeken ve tefekkür eden görsel bir senfoni ile iç içe olan unsurlar.
"Venedik" kompozisyonu, Matisse'nin olgun çalışmasını karakterize eden formların basitleştirilmesine bir önemdir. Çalışmanın merkezinde, temsili kasıtlı olarak şematik olan bir insan figürü öne çıkıyor. Stratejik olarak konumlandırılan şekil, Matisse'nin figüratifi özetle, özellikle evrensel olanla dengelemeye olan ilgisinin bir hatırlatıcısıdır. Beden, iki boyutlu ve basitleştirilmiş olmasına rağmen, klasik bir heykelin istikrarı ve dinginliği ile yankılanıyor gibi görünen güçlü bir varlık yayar.
"Venedik" de renk kullanımı, kromatik palette Matisse'nin ustalığını ortaya çıkarır. Yeşiller, portakallar ve sarı ile tamamlanan canlı ve kırmızı canlı toniteler, duyusal bir deneyim olmak için sadece temsili aşan görsel bir enerji alanı oluşturur. Renkler sadece şekil arkadaşları değildir, kendi başlarına kahramanlar haline gelir. Bu çalışmada Matisse, rengin tanımlayıcı işlevin ötesine geçen bir hayata sahip olduğu inancının altını çiziyor gibi görünüyor; Renk duygudur, hisseder, hayattır.
Venedik ortamının çalışma üzerindeki etkisini fark edemeyiz. Tuval, Venedik'in karakteristik manzaralarının veya binaların doğrudan bir temsiline başvurmasa da, şehrin dinamizminin ve kültürel zenginliğinin açık bir şekilde çağrılması vardır. Aydınlık ve zıt renkler, kanallara ve romantik Arnavut kaldırımlı sokaklara yansıyan bir Venedik öğleden sonra ışıklarını uyandırabilir. Bu sentetik ve duygusal yaklaşım, etkileyici bir derinlikten vazgeçmeden resmi sertlikten uzaklaşır.
"Venedik" stili, daha büyük sanatsal olgunluğun arka bir evresinde olmasına rağmen, Matisse Co -CO'nun yüklendiği Fauvista hareketiyle açıkça uyumludur. Fauves bayrağı olan kromatik salım kendini daha fazla hassasiyet ve kontrol ile gösterir. Matisse burada Fauvizm ilkelerinin sadece viseral bir reaksiyonla sınırlı olmadığını, ancak rafine ve sofistike bir sanatsal dilin bileşenleri olabileceğini göstermektedir.
Matisse'nin bu çalışmayı yarattığı kişisel bağlamı da dikkate almak ilginçtir. 1922'de, yirminci yüzyılın büyük öğretmenlerinden biri olarak güçlendirilen Matisse, arama ve deneylerin çeşitli aşamalarından geçmişti. "Venedik" bir konsolidasyon ve huzur anını temsil eder. Sanatçı artık devrimci bir genç değil, nüanslara ve sanatın ruhsal derinliğine özenli bir öğretmen.
Sonuç olarak, "Venedik", Matisse dehasının özünü kapsayan bir tablodur. İncelenen renk kullanımı, kasıtlı olarak basit kompozisyonu ve Venedik'in zengin kültürel mirası ile bağlantısı ile Matisse bize aynı zamanda görsel barış vahası ve coşkulu bir yaşam kutlaması sunuyor. Görünen durgunluğunda, "Venedik", Matisse'nin yenilik yapma ve hareket etme kapasitesinin görsel bir ifadesi olan duyumların patlamasını sürdürür.