Tanım
Pompeya'nın son günü, 1830-1833 yılları arasında boyanmış altı buçuk metre, dört buçuk metre büyük bir sanat eseridir.
Çalışmada Pompeya halkı umutsuz ve panik görünüyor. Bazıları patlama korkusu için kucaklıyor. Vücutları klasik olarak modellenir, bu da boyamayı neoklasizm ve romantizmin bir karışımı haline getirir. Bazı insanlarda bir ışık parlarken, diğerleri gölgelerde. Yanan yanardağ arka planda patlar ve resme infernal bir etki verir.
Karl Bryullov'un bu tarihsel gerçeğe olan ilgisi kendisi için ortaya çıkmadı, ancak sanatçının kardeşi mimar Alexander Bryullov sayesinde. Benzer konulardaki resimler o zamanlar modaya uygundu ve bu da sanatçının ilgisini artırmaya yardımcı oldu. Uzun zamandır İtalya'da kalan ressam, kendisine ve yerel sanat halkı tarafından çalışmalarına karşı biraz küçümseyen bir tutum hissetmeye başladı. Bazıları Karl'ın onu ünlü kılan küçük cinsiyet resimlerinden daha önemli bir şey çizemediğine inanıyordu. "Pompeya'nın son gününü" düşünerek Bryullov sadece muazzam bir tuval oluşturmakla kalmadı, aynı zamanda İtalyan eleştirmenlerin önyargılarını da dağıtmak istedi.
Bryullov'un Pompeya'nın son gününü bitirmesi sadece 11 ay sürdü. Aynı zamanda, görüntünün son versiyonunu geliştirmek altı yıl sürdü. 1828 taslağı, Rus müzesinde bulunan tuvalde görülebilen bazı detaylardan yoksundur.
Avrupa üzerinden seyahat ettikten sonra, Pompeya'nın son günü Rusya'ya geldi, burada Bryullov'un yetenekleri saygı ve hayranlık ile alındı. İmparator Güzel Sanatlar Akademisi'nde tüm istekli sanatçılara örnek olarak gösterildi.