Tanım
Yirminci yüzyılın sanat devlerinden biri olan Henri Matisse, çalışmasında 1917 "Lorette Recling" de yüce bir renk ve şekil damıtma, sanatçıdan olgun stile mükemmel bağlı olan nitelikleri örnekledi. , bizi tefekküründe durmaya, bizim gibi açıklamaya, çoklu karmaşıklık ve teknik ustalık katmanını açmaya davet ediyor.
Bu eser serisinde tekrar eden model olan Lorette, yoğun bir kırmızı rengin kapalı bir yüzeyinde yatıştırılmış bir dinlenme durumunda bize sunuluyor. Arka plan rengi seçimi tesadüf değildir; Matisse, renk psikolojisinin uzmanı, sıcaklık ve enerji hissi uyandırmak için kırmızı kullanıyor, aynı zamanda dünyevi ekzotizm ve cazibe. Arka planın tek renkli doygunluğu sayesinde, çıplak ve savunmasız Lorette, resmin duygusal spektrumunun merkez üssü olur.
Kompozisyon, merkezi figür denge ve uyum ile yankılanacak şekilde inşa edilmiştir. Lorette, sanki onu çevreleyen rüya dansın bir parçası gibi, huzur ve dinamizm kavramlarını karıştıran bir poza yerleştirilir. Matisse'nin çalışmasında sabit olan formların basitleştirilmesi burada uzmanlıkla ortaya çıkıyor. Lorette gövdesinin yumuşak ve akıcı eğrileri, arka planın kıvrımlılığı ile taklit ederek şekil ve çevre arasında neredeyse organik bir füzyon oluşturur.
Başka bir önemli yön ışığın tedavisidir. Gölgelerin gerçekçi veya ayrıntılı bir temsilinde olmamasına rağmen, boyadaki aydınlatma, kullanılan renklerin kontrast ve saflığı yoluyla önerilir. Lorette'in vücudunun tonları, arka planın kırmızısının yanında, kumaş cildin bir uzantısı gibi neredeyse dokunsal olan bir dizi pembeye ve beig'de ortaya çıkıyor. Bu teknik, Doğu Sanatı Matisse ve Rengi'nin tüm etkileyici yükün taşıyıcısı olduğu Fauvista geleneğinin etkilerini çağrıştırıyor.
Resmin tarihsel yönlerine gelince, "Lorette Recling", Matisse'nin kariyerinde önemli bir dönemin bir parçasıdır. I. Dünya Savaşı sırasında sanatçı Nice'e sığındı ve stilinin daha içgözlemli hale gelmesi, görsel zevk ve güzellik arayışına en rafine edilmiş haliyle odaklandığı için orada oldu. Bu çalışma, yüzyılın başındaki en kışkırtıcı eserlerinden daha samimi ve içerilmiş olmasına rağmen, yoğunluk veya duygusal zenginlik vermez.
Matisse'nin takıntılı sadakatten natüralizme kadar uzaklaştığı, böyle bir güç ve canlılığın imajına nasıl ulaştığı dikkat çekicidir. "Lorette Recling" yüzeysel bir görünüm için basit görünse de, yakında sofistike ve cesurluk bir dahisi olarak ortaya çıkıyor. Gezgin ve kromatik oyun, izleyiciyi resimsel ve duygusal arasındaki sınırların bulanık olduğu tam bir duyusal deneyime davet ediyor.
Nihayetinde, "Lorette Recling" insan vücudunun bir kutlaması ve renklendirici gücün bir kutlamasıdır. Bu resim sayesinde Henri Matisse, basitliği bir pencereye sonsuzluğa dönüştürmek için sıradan bir yüce dönüştürme yeteneğini yeniden teyit ediyor. Sanatının dehası, dünyayı yenilenmiş bir yoğunlukla görmemizi başarıyor, bize kendi sözleriyle, rengin duyguların en saf ifadesi olduğunu hatırlatıyor.